Cudowny chłopak

źródło: grafika google.

Dzień dobry! 

W ramach babskiego popołudnia wybrałam się wczoraj do kina na jedną z wielu kuszących nowości tego roku - Cudownego chłopaka. I powiem Wam, że nie pamiętam kiedy ostatnio widziałam produkcję wywołującą podobne emocje. Ale od początku. 

Dla 10-letniego Auggiego nie ma niczego bardziej niezwykłego niż "zwykły dzień w szkole". Urodzony z licznymi deformacjami twarzy, dotąd uczył się w domu pod okiem mamy. Teraz jednak, zaczynając 5 klasę w normalnej szkole, ma nadzieję, że koledzy potraktują go jak zwyczajnego chłopca. Jego wygląd sprawia, że staje się szkolną sensacją, a dla wielu wręcz "dziwadłem". Jedni się z niego śmieją, inni wytykają palcami, ale nikt tak naprawdę niczego o nim nie wie. Wszystko zacznie się zmieniać, gdy w szkole pojawi się nowa uczennica. Urocza Summer potrafi dostrzec w Auggiem coś więcej niż nietypowy wygląd. Wystarczy jeden przyjazny gest, jedna pomocna dłoń, by obudzić w Auggiem siłę, dzięki której będzie potrafił udowodnić, że nie tylko twarz czyni go kimś niezwykłym.

źródło: grafika google.

Auggie odziedziczył po rodzicach znacznie więcej niż kolor oczu - w wyniku mutacji genu od okresu płodowego zmaga się z deformacją twarzy. Kilkanaście operacji w pierwszych latach życia "dały mu twarz", którą możemy oglądać, a która stanowi największy jego kompleks i powód do pewnego rodzaju strachu przed otoczeniem. Chcąc sprawić, by otworzył się na ludzi rodzice podejmują decyzję, by edukację domową zakończyć na czwartej klasie, a do piątej już posłać go do szkoły. O ile stara się nastawić na ciekawskie spojrzenia i sam nie postrzegać innych przez pryzmat tego, jak pozostali uczniowie na niego patrzą - nie da się całkowicie odwrócić wzroku.

Historia Cudownego chłopca to dramat opowiedziany przez pryzmat Słońca, wokół którego krąży energia bliskich Auggiemu ludzi. Miranda, przyjaciółka Vii (siostry chłopca) określiła go tym mianem uświadamiając sobie i wszystkim dokoła, że ten pokrzywdzony przez genetykę chłopak ma w sobie niezwykły dar - przyciągania i sprawiania, że ludzie skupiają się na poszukiwaniu głębi. 

To nie jest lekki i łatwy film. W jednej z pierwszych recenzji na filmwebie przeczytałam, że reżyser łączy momenty zabawne, wzruszające i refleksyjne i wydaje mi się, że to najlepszy z opisów, z jakim możemy się spotkać. 

Historia Auggiego to historia rodziny, którą łączą bardzo silne więzi, która jak każda inna ma swoje lepsze i gorsze momenty. To historia matki, która odsunęła swoje marzenia na dalszy plan, by poświęcić się dziecku, ojca, który bezwarunkowo kocha swoje dziecko, siostry, która poszłaby w ogień za swoich młodszym bratem i znajomych, którzy stając się bliskimi zaczynają patrzeć na świat w inny niż dotąd sposób.

źródło: grafika google.

Dlaczego dawno nie widziałam takiego filmu i co tak naprawdę znaczy takiego? 

To wyjątkowa historia Cudownego chłopca i cudownych więzi. Historia momentami zabawna, ale przede wszystkim wzruszająca. O życiu, które nie zawsze usłane jest różami i wyborach, które je kształtują.

Padło w tym filmie wiele słów, które naprawdę warto byłoby zapamiętać. Pierwszego dnia w szkole Auggie podzielił się z nami myślą: "mama powtarza, że kiedy znajdujesz się w miejscu, w którym nie czujesz się dobrze: wyobraź sobie, że jesteś tam, gdzie chciałbyś się znaleźć" - i nagle ta przerażająca szkoła stała się znośna. I jeszcze jedno (niedosłownie, podobnie jak poprzednie), że każdy w nas nosi w sobie mapę, która prowadzi nas do celu (serce) oraz ma coś (twarz), gdzie zapisane są wszystkie miejsca, w których już byliśmy - a tego nigdy nie zależy się wstydzić.

Powiem Wam jeszcze, że z każdej strony widziałam kobiety ocierające łzy i słyszałam pociąganie nosem. Na tym filmie chyba nie da się choćby raz nie zapłakać... Naprawdę, szczerze polecam.

Niemniej jednak - widziałam wersję dubbingowaną i wydaje mi się, że to nie był najlepszy wybór.