Dzień dobry!
Przychodzę do Was
dzisiaj z nie oczywistą recenzją nowości kinowej. Do zakochania jeden
krok to naszpikowana emocjami... No właśnie, co? Komedia romantyczna
czy dramat z rodziną w tle?
Sandra po rozwodzie przeprowadza się do siostry i niespodziewanie wśród jej szalonych przyjaciół odkrywa na nowo radość życia. *
Gwoli
ścisłości - Sandra przeprowadza się do siostry, kiedy podczas przyjęcia
z okazji przejścia na emeryturę jej męża odkrywa, że po 35 latach
udanego - jej zdaniem - małżeństwa, Mike ma romans z jej przyjaciółką. W
dodatku romans trwający od pięciu lat.
Dwie główne postacie – siostry, które dawno nie miały ze sobą kontaktu – skonstruowane zostały na zasadzie przeciwieństw, co najpierw prowadzi do starć, a potem do wzruszającego pojednania. Grany przez Timothy'ego Spalla obiekt uczuć jednej z sióstr jest człowiekiem mocno dotkniętym przez los, co budzi w widzach troskę i naturalne pragnienie, by zaznał trochę szczęścia. Garść strategicznie ulokowanych żartów sprawia zaś, że film robi wrażenie lekkiej i przyjemnej komedii.*
O
ile z tą częścią recenzji na filmwebie się zgadzam, o tyle uważam, że
przypisanie tego filmu do kiepskich komedii obyczajowo-romantycznych
świadczy chyba o niezrozumieniu tematyki przez autora.
Generalnie
Do zakochania jeden krok to film, który wychodzi naprzeciw młodym
ludziom chcącym zrozumieć... hm, nie chce użyć tu słowa starość, bo może
zabrzmi brutalnie - ale tak naprawdę, owszem, starość.
Sandra
ma 60 lat, jej siostra 70, kiedy po 10 ciszy zamieszkały razem w
momencie, w którym życie tej młodszej przewróciło się do góry nogami.
Myślę, że przeciwstawność ich charakterów polega głównie na tym, że choć
wychowały się w tym samym środowisku, żyły jednak w różnych. I to, co
na pierwszy rzut oka może wydawać się życiem lepszym - rodzina, pozycja,
pieniądze - wcale nie musi się takie okazać.
Z
ręką na sercu mogłabym powiedzieć, że to gdzieś już było, w jakimś
innym miejscu, w młodszym wydaniu. Ale to właśnie wiek bohaterów, ich
doświadczenie i dotychczasowe przeżycia świadczą o sposobie postrzegania
tego, co się w nim dzieje. Zarówno przez nich, jak i przez widza.
Myślę,
że to jeden z tych filmów, który porusza do łez niczym innym jak swoją
prawdziwością i otwiera oczy młodszych niż bohaterowie widzów na to, jak
ważne są w życiu relacje, nie tylko rodzinne, i ich pielęgnowanie. To
opowieść o wartościach, o marzeniach i szukaniu radości życia mimo
wieku. O miłości również, ale bardziej niż do płci przeciwnej chyba
jednak do samego siebie, do rodziny, do życia.
W
dodatku jest to film z naprawdę dobrą obsadą, który może nie wbija w
fotel jak niektóre propozycje, ale z całą pewnością jest tym, który
przed jakimkolwiek komentarzem trzeba przemyśleć, najlepiej w
samotności.
Polecam, ale
proponuję wziąć chusteczki. Choć szczerze mówiąc w pewnym momencie
czułam się... Jakby to ująć, żeby źle nie zabrzmiało... Przerażona
starością. Chociaż to nie tyle wina tego filmu, co raczej mojego
podejścia.
* recenzja filmwebu.
źródło zdjęć: grafika google.
