Jestem zupełnie świadoma, że jednym z najczęściej powtarzanych zdań na
tym blogu jest "nie jestem fanką rodzimych filmów i książek", choć
ostatnimi czasy coraz lepiej sobie z nimi radzę i łapię się na tym, że
naprawdę mi się one podobają. Nie uciekam z krzykiem na widok kolejnych
premier, choć ostatnio wspominam też, że irytuje mnie widok tych samych
twarzy we wszystkich nowych produkcjach. Ale coraz częściej sięgam po
polskich autorów i coraz częściej chodzę do kina na polskie filmy. W
sobotę też byłam, na Podatku od miłości, który powoli schodzi już z
ekranów. I, wiecie, to jedna z tych produkcji, która utwierdza mnie w
przekonaniu, że nie wszystko złoto co się świeci. A świeci się przecież,
bo kampania reklamowa tego filmu nie należy do niszowych.
Zanim
usiadłam do w tej recenzji (gwoli ścisłości to położyłam się w łóżku,
bo późno, a rano trzeba wstać) napisałam inną, sugerując się - jak to
często bywa - oficjalną recenzją filmwebu, który to Do zakochania jeden
krok (recenzja niebawem) dość mocno, kolokwialnie mówiąc, zjechał. A
tutaj czytam pochlebstwa i wydaje mi się, że albo ja lubię mieć inne
zdanie, albo nie potrafię docenić sztuki, jaką ktoś dostrzega w tym, co
mnie wydaje się niewarte uwagi. Być może to drugie, co stanowiłoby
również odpowiedź na to dlaczego boję się głośnych książek i filmów oraz
to, dlaczego tak często mnie zawodzą.
Klara
jest pracownikiem skarbówki, Marian nie płaci podatków. Ona wpada do
niego na kontrolę, on - żeby nie musieć odprowadzać podatku w wysokości
550 tysięcy złotych od zakupu nieruchomości - udaje męską prostytutkę.
Kupy się to nie trzyma, a mam tu na myśli nie tylko jego zeznania, ale w
ogóle sytuację, jaką mamy okazję obserwować. Generalnie to zabawny film
opatrzony nie mniej zabawnymi dialogami i postaciami, które nie są tak
oczywiste jak to zazwyczaj w kinie bywają - ani wszyscy bogaci, ani w
pięknych domach, ani nawet super ładni, w luksusowych samochodach i z
nieprzeciętnymi hobby. Klara ma chłopa nieudacznika z poprzedniej epoki,
Marian jest coachem, który jej by się przydał (choć tego wątku nie
poruszyli). Powiem tak - za dużo wszystkiego jak na jeden film.
Powiedziałabym,
że to komedia w polskim typie, jak te sprzed kilku lat, których nie
polubiłam. Bo tak szczerze mówiąc to z komedii to ja w ogóle lubię tylko
te romantyczne, nader śmieszne nieszczególnie.
Wielkim
plusem tego filmu - naprawdę staram się nie powiedzieć, że jedynym -
jest to, że ukazane w nim postaci nie zlały mi się z innymi, a że filmów
oglądam ostatnio naprawdę wiele, to duży komplement. To też kwestia
tego, że tych twarzy nie widzę w lodówce.
I
tyle. Oglądałam go wczoraj (bo piszę tę recenzję w niedzielę), a
dłuższą chwilę zajęło mi przypomnienie sobie jak się skończył. I tyle.
Kurtyna.
źródło zdjęć: grafika google.
